συλλογικό από το Benjamin Conti
Με αφορμή την ορκωμοσία [1] στον δήμο της Αθήνας της Ουρανίας Μιχαλολιάκου γίναμε για μια ακόμα μια φορά μάρτυρες ενός απίστευτου ρατσιστικού οχετού κυρίως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το facebook και το twitter που διαπέρασε όλους τους πολιτικούς χώρους. Δεν αναφερόμαστε στον ναζιστικό εμετό που δεν χάνει ευκαιρία να ξεράσει η Ουρανία Μιχαλολιάκου όταν πέσουν πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας. Ούτε αναφερόμαστε σε σελίδες που πρόσκεινται στην χρυσή αυγή. Εδώ μιλάμε για την στοχοποίηση της συγκεκριμένης γυναίκας ως γυναίκας από τον όχλο όλων των πολιτικών τοποθετήσεων, όπου με αφορμή την παρουσία της στον δήμο της Αθήνας ξεκίνησε μια βροχή δημοσιεύσεων στα κοινωνικά δίκτυα κυρίως από άντρες όλων των ηλικιών, για την “‘άσχημη” Ουρανία, τα κιλά της, τα ρούχα που φορούσε, χλευάζοντας της με τον πλέον άθλιο τρόπο. Καταρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο μισογυνισμός και η fatphobia του όχλου που χρησιμοποιήθηκαν τάχα μου για “αντιφασιστικούς” σκοπούς δεν έχει καμιά σχέση με την αντιφασιστική σκέψη, όσο προωθημένη και να είναι ή να μην είναι αυτή. Όσοι χρησιμοποίησαν αυτό το γεγονός ως αφορμή για να χλευάσουν την συγκεκριμένη γυναίκα δεν είναι παρά οι ίδιοι ρατσιστές και φασίστες που κρύβονται πίσω από την ιδιότητα της Ουρανίας για να ξεράσουν οι ίδιοι τον δικό τους φασισμό. Άλλωστε αυτές οι πρακτικές και χλευασμοί δεν μας είναι καθόλου άγνωστα, αρκεί μια βόλτα καθημερινά στα καφενεία και τις hipped καφετέριες του ελληνικού βούρκου για να πάρει κάποιος/α μια γεύση αυτής της νοοτροπίας του όχλου, εκεί όπου χιλιάδες γυναίκες πέφτουν θύματα αναλόγων σχολίων σαν αυτά που δέχτηκε η Ουρανία Μιχαλολιάκου.
Με την fatphobia, τον μισογυνισμό, την προβολή του φασισμού στις μειονότητες, η αιτία της φασιστικοποίησης αποδίδεται συχνά στην έλλειψη/απόκλιση απ’ την κανονικότητα αντί να αναγνωρίζεται ως το αποκορύφωμα της κανονικότητας. Έτσι ο ο φασισμός συνδέεται με το αναπαριστάμενο ως μη-κανονικό, για παράδειγμα την ομοφυλοφλία, την πρέζα, την τρέλα, την ψυχική και σωματική διαφορά κλπ. Είναι ο διεστραμμένος αποκλίνον που κλέβει την απόλαυση από την υγιή πλειοψηφία, ένα αντισημιτικό μοτίβο που βρίσκει την ολοκλήρωση του στο φασιστικό discourse. Είναι ένα εκτεταμένο καθεστώς αλήθειας που διαχέεται στο σύνολο του λαού και και διαπερνά όλους τους πολιτικούς χώρους.
Είναι πολλές οι περιπτώσεις που μπορεί να ανατρέξει κάποια/ος από το πρόσφατο παρελθόν και που στόχευαν στην εξωτερική εμφάνιση, στις σεξουαλικές επιλογές, την ηλικία κλπ, για να πλήξουν υποτίθεται τους φασίστες ή και πέρα από αυτούς. Ο Μυτακίδης είναι ένα από αυτά τα παραδείγματα, ο οποίος χαρακτηριζόταν ως “χοντρός” συλληβδην απο τους αντιφασίστες επικριτές του (και όχι με το όνομα του ή το ψευδώνυμό του) για κάποιες μπούρδες που ξεστόμισε στο fb. Όλες/οι διαβάσαμε τα ομοφοβικά ξεράσματα των “συντρόφων” που εύχονταν στον αρχιναζί Κασιδιάρη “να καλοπεράσει στην φυλακή με τους μαύρους κρατούμενους”. Στόχος έγιναν οι σεξουαλικές προτιμήσεις και του Βαλιανάτου όταν ο τελευταίος εκφράστηκε θετικά για τους νεοναζί όταν τα συν-αποβράσματα τους έφαγαν σφαίρες στο κεφάλι στο Ν. Ηράκλειο. Στόχος έγινε η ηλικία του Μ. Γλέζου όταν ψηφίστηκε για την ευρωβουλή. Στόχος έγιναν τα κιλά του Πάγκαλου. Στόχος έγινε η καταγωγή του Ρ. Χάιδη που εκτός από χρυσαυγήτης, άκουσον άκουσον, τόλμησε να είναι και Αλβανός όπως μας λένε εδώ οι επαγγελματίες “αντιρατσιστές” της κίνησης ενάντια στον “ρατσισμό” [2]. Στόχος έγινε η κυτταρίτιδα της Μενεγάκη όταν μαθεύτηκε πως παίρνει κάποιο επίδομα. Στόχος έγινε το “πεσμένο στήθος της τάδε παρουσιάστριας που τελικα δεν ήταν στητό”, κοκ
Το χιτλερικό απομεινάρι, η Ουρανία Μηχαλολιάκου στάθηκε λοιπόν, αυτή τη φορά, η αιτία ώστε οι «συντρόφισσες» και «σύντροφοι» να μας θυμίσουν πως ο ρατσισμός βρίσκεται διάχυτος μέσα στην ελληνική κοινωνία και παραμένει ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της κυρίαρχης αφήγησης. Παρακάτω παραθέτουμε μερικά από τα σχόλια αριστερο-αναρχικών από το facebook:
“σαν τον Ντανυ ντε Βιτο”
“SAN GOUROUNAKI 8A’LEGA”
“σαν βουβαλος σε οιστρο”
“POPO SAGONI POU EXEI!!!!!!!”
“μουσχαροκεφαλή”
“- αναρωτιεμαι αν εχει κανει ποτε σεξ στη ζωη της… αν ναι, τοτε λυπαμαι αυτον που της πηρε τη παρθενια… – PAIZI NA AUTOKTONISE…… – η χειροτερα να αυτο-ευνουχιστηκε και μετα να αυτοκτονησε – SKEPSOU TI BRIZOLES 8A BOROUSAME NA KOPSOUME APO TO SWMA TIS…GIA BBQ EINAI”
“Και οι χοντρές έχουν ψυχή!! Χαχαχα”
“θα πω για πρωτη φορα καλο λογο για την κασιδιαρα…..μπραβο του που αγαπαει τα ζωα…αγκαλιαζει τρυφερα το ελεφαντακι”
“prepi na troi poles pitses kai soyvlakia ayti”
“η αισθητικη μου παθαινει κρισεις πανικου.”
“την ουρανία την θεωρούν γκουρού του στυλ επειδή φορεσε κοκκινες γοβες, οι οποιες από οτι βλεπω στις φωτο μαρτυρησαν από τα γουρουνοποδαρα της”
“τις βλεπω τις γόβες και τις λυπαμαι!”
“- Άμα θεωρείται μουναρα αυτη, εγω ξερναω… – Μήπως τα θεωρούν συνώνυμα τα μουνάρα, μανάρα, μοσχάρα και άλλα εις …….άρα ….”
Αυτή η φρασεολογία ανήκει σε άτομα που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τον «αντιφασισμό τους». Σε αυτούς που προφανώς από σχετική ιδιοτέλεια, αποφεύγουν να εμβαθύνουν στα σοβαρά ζητήματα και στην πραγματική αιτία που καθιστά την κάθε νεοναζί Ουρανία θανάσιμο εχθρό μας. Βαθιά επηρεασμένοι από κοινωνικά πρότυπα της πατριαρχίας και της κανονικότητας, τα καθιερωμένα στερεότυπα δηλαδή, αναπαράγουν την πιο αισχρή τακτική με την ελπίδα να πλήξουν ποιούς ακριβώς; Αυτούς που ακονίζουν τα μαχαίρια τους για έγχρωμες -και όχι μόνο- καρωτίδες…
Αδυνατούμε να πιστέψουμε πως υπάρχουν ακόμα ηλίθιοι που πιστεύουν πως με το να επιτίθεσαι σ ´έναν νεοναζί αναφερόμενος στα χαρακτηριστικά στοιχεία εκείνα που κουβαλάμε όλες/οι μας, τον βάζεις σε δύσκολη θέση. Αλήθεια, πότε «συντρόφισσες/ο», και ποια/ος θεωρητικός του αντιφασισμού αναφέρθηκε σ ´αυτή την άθλια τακτική; Από πότε αξιοποιούμε (στη περίπτωση της νεοναζίστριας κόρης του έλληνα φύρερ) την εμφάνιση για να την υποτιμήσουμε; Ποιες ακριβώς είναι οι πηγές σας που σας κάνουν να πιστεύεται πως αυτοί οι χαρακτηρισμοί προσβάλουν κάποια/ον που έχει υιοθετήσει συνειδητά τον ναζισμό; Μεταξύ ποιών γίνονται τα “αστεία” αυτά και ποιος είναι ο σκοπός; Από πότε υιοθετούμε την κυρίαρχη αντίληψη του θεάματος που διαχωρίζει τα σώματα ως αποδεκτά και μη αποδεκτά; Και στην τελική ποια είναι τα κριτήρια αυτά που κρίνουν ποιο σώμα είναι στα “σωστά”, υποτίθεται, κιλά και ποιο όχι; Μήπως τα ίδια κριτήρια που έχει ορίσει η mainstream πορνοβιομηχανία στην προσπάθειά της να ικανοποιήσει τις μάζες; Μήπως αυτά που έχουν ορίσει οι διαφημίσεις στα πλαίσια μιας αρτιμελής και αντικειμενοποιημένης γυναίκας-εμπόρευμα;
Από πότε συμφωνούμε -έστω και έμμεσα- με τις κοινωνικές κατασκευές, αποδεχόμενες κυρίως απο την κουλτούρα του βιασμού, που κατηγοριοποιούν τα γυναικεία σώματα ως άξια ή μη άξια χλευασμού;
Υπάρχει, έστω και μια/ένας που πιστεύει πως πρακτικές ρατσιστικής -επομένως φασιστικής- επινόησης, μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον των ρατσιστών χωρίς να προσβάλουν και τις/ους συντρόφισσες/ους μας και όσους απο εμάς κουβαλάμε αυτα τα χαρακτηριστικά;
Μάλλον πάλι θα θέσετε το ζήτημα της πολιτικής ορθότητας, ότι σας κουνάμε το δάχτυλο.Αυτή η -στυλ Λαζόπουλου- σάτιρα όχι μόνο αντικειμενοποιεί τα σώματα, αλλά δεν βλάπτει ούτε στο ελάχιστο τους νεοναζί.
Ναι, στην ολοκληρωτική συντριβή των νεοναζί δεν διαφωνεί καμιά και κανένας από εμάς σε αυτό. Εάν όμως, αναγνωρίζεις κάτι πάνω τους το οποίο πρέπει να μας φέρει δυσφορία, αυτό σίγουρα δεν θα πρέπει είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός, ούτε η εξωτερική εμφάνιση, αντίθετα θα έπρεπε να σκέφτεσαι πως θα μπορούσαν να σταματήσουν να λειτουργούν τα ζωτικά τους όργανα αντί να κριτικάρεις την εξωτερική εμφάνιση των φασιστών.
[1] Άθλιο δημοσίευμα σχετικά με την εμφάνιση της Ουρανίας Μιχαλολιάκου. http://www.bankwars.gr/2014/08/%CE%9F%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%A0%CE%AE%CE%B3%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B5/
Pingback: Εκπομπή #45 – 06/09/14 –
Pingback: Τι διαβάσαμε την εβδομάδα που πέρασε (01-07/09) –
Pingback: Δεξιά και αριστερά, σχόλια σεξιστικά - Το ΜωβΤο Μωβ
Pingback: Αριστερά και σεξισμός: Πάμε άλλη μια φορά | Καμένα Σουτιέν
Pingback: Αριστερά και σεξισμός: Πάμε άλλη μια φορά – Kollect-news
Pingback: Αριστερά και σεξισμός: Πάμε άλλη μια φορά… « απέραντο γαλάζιο